Το ορατό του αοράτου

 5/03/2014

 Η έκθεση με τίτλο: le visible de l'invisible (Το ορατό του αοράτου) εγκαινιάζεται την Πέμπτη 27/3/2014 στις 6.00μμ. και θα διαρκέσει ως τις 3/5/2014, στην γκαλερί Theorema, rue Berckmans 39, 1060, Bruxelles.

      Η έκθεση αποτελείται από έργα των τελευταίων χρόνων που έχουν γίνει στην Αθήνα της κρίσης και των κοινωνικών αναταραχών, και πολλά από αυτά εμπεριέχουν σχόλια σχετικά με την δύσκολη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της εποχής.

Το περιβάλλον είναι με την ευρύτερη έννοια ένα πεδίο δράσεων. Εκεί διαχέεται και απορροφάται η δράση της μορφής, η ανθρώπινη δράση. Τα όρια του μέσα και του έξω, της μορφής δηλαδή, και του χώρου που την περιβάλλει, καθώς και η ρευστότητα της, είναι μέσα στις αναζητήσεις μου. Η ζωγραφική ύλη μοιάζει να συντίθεται και να αποσυντίθεται θέλοντας να υπενθυμίσει το φθαρτό της ύλης και ιδιαίτερα του ανθρώπινου σώματος.

Η αντίθεση προβάλλεται μέσω του νοήματος και μέσω του χρώματος. Στα περισσότερα  έργα υπερισχύει το έντονο χρώμα, ενώ ριπές ασπρόμαυρων κηλίδων δημιουργούν μία πατίνα και προσδίδουν μία χρονική και χωρική απροσδιοριστία.  Σε κάποια άλλα έργα, ριπές χρωμάτων συναισθήματα και συγκινήσεις αντιτίθενται σε ένα ψυχρά δομημένο «ασπρόμαυρο» κόσμο. Ο «εικονογραφικός» ρόλος της εικόνας συνήθως δεν αναιρείται. Μιας εικόνας-φορέα πολλαπλών μηνυμάτων με μορφές-σύμβολα και γραφή άλλοτε ιμπρεσιονιστική και άλλοτε με σουρεαλιστική ματιά, με τοπία άχρονα, τοπία των ψυχικών διαδρομών. Όλη η ικανοποίηση που αντλεί συχνά το βλέμμα όταν κοιτά αφηρημένες εικόνες σε φθαρμένους τοίχους, σε αλλεπάλληλα σχισίματα τοιχοκολλημένων αφισών, στα κατακάθια του καφέ μέσα στα φλιτζάνια, στις παλαιωμένες από τον χρόνο τοιχογραφίες όπου η φαντασία ταξιδεύει και ανακαλύπτει μορφές παίζοντας τον ρόλο του συνθέτη και του δημιουργού, αυτήν  ψάχνω να βρω μέσα από τη συνδιαλλαγή μου από το τυχαίο και τα αφηρημένα σχήματα.

Η πραγματικότητα καθρεφτίζεται στα όνειρα μας και τα όνειρα μας διαμορφώνουν την καθημερινότητα μας. Τα έργα μου «ονειροβατούν» μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου προσπαθώντας να σηματοδοτήσουν την καθημερινότητα που μας περιβάλλει, αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές της.

                                                                                                                                                                                 Ρένα Αβαγιανού

   The art exposition consists of paintings made during the last few years in Athens of crisis and social unrest; many of these address comments on the tough social and financial reality of this period.

   The environment, is by broad definition, a field of action; the space where actions of the form, the human actions are diffused and absorbed. The boundaries between the inside and the outside, or between the form, its fluidity, and the enclosing space, are among those that are into my field of interests. The painting material seems like composing and decomposing, as if wanting to remind the destructible nature of matter and especially, that of human body.

   The contrasting is projected through meaning and colors. In most paintings, intense colors prevail, while black and white dot-shaped ripples create a patina that provides a time-space indistinctness. In other paintings, color ripples, feelings and sentiments are opposed to a frigidly-built, black and white world.  The descriptive role of image is generally not undone; an image carrying multiple messages with forms-symbols and scripture, sometimes impressionistic, and sometimes surreal, with landscapes of no time; landscapes of soul journeys. The entire satisfaction that the eye attracts when stares at abstract images on decayed walls, at the repeating breaks of wall-mounted posters, at the remains of a drained cup of coffee, or at the aged murals where imagination, like a composer and creator, travels and discovers forms; this is what I am seeking through engagement in the random and abstract forms.

   Reality is mirroring within our dreams and our dreams shape our everyday routine. The paintings ride on clouds, balancing between reality and dreams, trying to signature the routine that surrounds us; thus uncovering obscure foldings.

                                                                                                                                                                                        Rena Avayianou