Fragments of the text which Athena Shina, Critic and Art historian, has written for the catalog "Traces of a trip". Αποσπάσματα από το κείμενο που έγραψε η Ιστορικός και Κριτικός Τέχνης Αθηνά Σχινά για τον κατάλογο της έκθεσης «Ίχνη μιας διαδρομής».

(For English see below.)

              Ιχνη, μεταπλάσεις και ανασχηματισμοί της εικόνας.

H Ρένα Αβαγιανού διαχειρίζεται εικαστικά και αποτυπώνει διαδραστικά τις εξελισσόμενες μεταπλάσεις των μορφών της. Αυτές εμφανίζονται αιωρούμενες σε μια ομιχλώδη κι ονειρική ατμόσφαιρα.

Οι ποιότητες, οι εσωτερικές αντανακλάσεις, οι διαθλάσεις και οι αλληλεπενέργειες των χρωμάτων που αναδύονται από το βάθος του πεδίου προς την επιφάνεια, στη συγκεκριμένη και πρόσφατη ενότητα έργων της δημιουργού, εμφανίζονται περισσότερο επεξεργασμένες και πιο σύνθετες.

  Η ζωγράφος  χρησιμοποιεί τις συμβάσεις των δύο διαστάσεων του κάθε της πίνακα, διαμορφώνοντας μία τρίτη. Πρόκειται για εκείνη, που μέσα από δονήσεις και υπέρπουσες ταλαντώσεις, υποδεικνύει τις εμψυχωμένες τροπές του χωροχρόνου, εμβολιαζόμενες στις διακυμάνσεις του φωτός. Οι ίδιες αυτές διακυμάνσεις είναι εκείνες άλλωστε, που ταυτίζονται με τις εντάσεις και τις υφέσεις ή την δυναμική των χρωματικών τόνων. Η οσμωτική τους «κυκλοφορία» σε ένα συνεχώς κινούμενο και ταυτοχρόνως αβαρές πεδίο, δεν αφήνει τίποτε στατικό και αμετάβλητο.

 Η υλικοτεχνική διαστρωμάτωση των έργων και η ελεγχόμενη διαφάνεια που αυτή αποκαλύπτει, δεν φανερώνουν απλώς τους τρόπους μορφοποίησης, αλλά τις μεταποιητικές διαδικασίες και τις συνακόλουθες νοηματοδοσίες των χειρονομιακών παρεμβάσεων. Οι εξελικτικές παρεμβάσεις άλλωστε, δεν δηλώνουν μόνον τα στάδια, αλλά και τα ενεργειακά ισοδύναμα της ίδιας της εικαστικής γλώσσας, που αποδομείται, επανακαθορίζεται και ανασυντάσσεται, με βάση τις καινούργιες της κάθε φορά παραμέτρους.

 Προκειμένου η ζωγράφος να υπαινιχθεί τον διάλογο ανάμεσα σε σύμβολα, αλληγορίες, αρχέτυπα, ανάμεσα σε στοιχεία επίσης της διαδραστικής κι επικοινωνιακής γλώσσας που χρησιμοποιεί, συνομιλεί με διαπλεκόμενες τροχιές πρωθύστερων και παραπόμενων 'γεγονότων", τόσο της υλικής όσο και της μορφοποιητικής δυναμικής. Μέσα από οριακές ισορροπίες, μεταμορφώνει παραλλήλως το γνωστό σε εξαιρετέο και το πιθανό σε απροσδόκητο αίνιγμα της ύπαρξης. Δεν διατυπώνει τόσο αισθήσεις, όσο τις μεταισθήσεις της παρουσίας και ταυτοχρόνως της απουσίας, της προσδοκίας και της αποδρομής, των μνημικών καταθέσεων και των λειτουργικών τους αποκαθηλώσεων.

 Τα έργα της, η Ρένα Αβαγιανού, όπως και στην προηγούμενη δουλειά της, τα επεξεργάζεται πάνω σε ημιδιάφανα κυρίως χαρτιά με μεικτή γραφή και υλικά ( μελάνι , κάρβουνο, ξυλοχρώματα,  ξηρά και ελαιώδη παστέλ κ.λ.π.). Στα χαρτιά της προηγούνται, αρκετές φορές, επαλληλίες τυπωμάτων, καθώς αυτές μεταφέρουν ασυνήθιστες τονικότητες των γκρίζων χρωμάτων. Πρόκειται για μια υποδομή, που η ζωγράφος την προετοιμάζει διαφορετικά κάθε φορά, προκειμένου αυτή να εξυπηρετήσει, ως υποδόριος ιστός, τις ανάγκες της σύνθεσης.

 Η σύνθεση που αδιόρατα υπαλλάσσει δομές με επιφάνειες, δυναμικές με δραστικά αποκαλυπτόμενες καταστάσεις, ιχνοθετεί και αποτυπώνει ψυχικές διαδρομές, μεταφέροντας την εντύπωση μιας αμυδρά μετακινούμενης άμμου.

  Επανερχόμενα μοτίβα, όπως εκείνα των διατεμνόμενων ευθειών, του κύβου, του τετραγώνου, του τριγώνου, της φυγοκεντρικής ή της κεντρομόλου σπείρας, ιδιοσημαίνουν τις ισορροπίες και τις ενδεχόμενες ανά πάσα στιγμή ανατροπές τους, σ’ ένα έδαφος που υπόκειται σε κυκλοφορικές δίνες. Τις διακρίνει κανείς άλλωστε, να οικοδομούν τις σχέσεις της πραγματικότητας και των μεταστοιχειώσεών της σε μύθο.

  Η μορφή γίνεται άτυπο δέντρο ή ανθρώπινη φιγούρα, που ίπταται στον αέρα, ενώ ταυτοχρόνως πλέει, όπως ένα καράβι στο πέλαγος. Άλλοτε πάλι, γίνεται ψάρι σε μια υδάτινη και την ίδια στιγμή ουράνια άνωση. Ο «οίκος» εμφανίζεται διάφανος, φιλικός και επισφαλής, αλλά πάντα μετέωρος, καθώς τείνει οριακά να ανατραπεί. Από την άλλη πλευρά, ατερμάτιστες σκάλες οδηγούν σε φεγγάρια, που σαν τους φάρους, εκείνα φωτίζουν μονοπάτια της μετουσίωσης.

  Η εικαστική «πραγματικότητα» μετατρέπεται σ’ έναν χάρτη ερωτημάτων και αυτοσυνειδησίας, χωρίς όμως αυτός να προδίδει το μυστήριο και την μαγεία του ονείρου. Ενός ονείρου, που ατενίζει κανείς με τα μάτια της ψυχής ανοιχτά. Γιατί, αυτά είναι εκείνα που βλέπουν και αναζητούν, ανιχνεύουν και αποχαρακτηρίζουν τα προφανή, μεταμορφώνοντάς τα σε οπτασίες. Άλλοτε πάλι, τα μετατρέπουν στους πλόες του Οδυσσέα, καθώς γυρεύει εκείνος τους δρόμους του γυρισμού. Ενός γυρισμού, που στα έργα της Ρένας Αβαγιανού, οι απόηχοι και τα αποσιωπητικά του, γίνονται ίχνη και σημάδια, για την νέα της κάθε φορά αναχώρηση. 

                    Tracing, reshaping and reforming the image.

  Rena Avayianou visually assigns and interactively marks the various and continuously evolving reshaping of her forms. These appear suspending in a cloudy and dreamy atmosphere.

 The qualities, the internally reflected and interacting color emerging from the back of the field towards the surface appear better processed and more complex in this particular work of artist.

 The painter uses the  two dimensional conventions of her painting in order to form a third one. This, is in particular, suggests animated twists of time- space trough vibrations and subtle oscillations, engrafted inside undulations of light. These undulations are the same ones that identify with the attenuations and depressions, or the dynamics of color tones. Their osmotic circulation in a gravitationless and continuously moving field leaves nothing static and unmodified.

 The material and technical layering of her works and the translucency revealed in a controlled way, does not simply expose the ways of forming, but also the altering processes and the ensuing deliverance of meaning regarding gestural mediations. The evolutional intervetions on the other hand, do not only denote the stages but also the energy equivalents of the visual language itself  that decostructs, is re-determined and reorganized each time on the basis on its new parameters.

  In order to suggest a dialogue among symbols, allegories, archetypes, and also among elements of interactive and communicative language, the painter chats with intersecting orbits of preceding and following "events" of the material and form-making dynamics. Through loosely balanced situations, she simultaneously transforms the known into the exceptional, and the possible into an unexpected question of the being. She not only formulates the senses, but even more, the after-senses of presence and absence, of expectation and discouragement, of testified memories and their functional unnailing.

 As in her previous paintings, Rena Avayianou here also works mainly on translucent papers with mixed technique and materials (ink, charcoal, colored pencils, dry and oil pastels, e.t.c.). Layers of priting provide the preparation basis with unusual gray tones on her paper. It is a primer texture which the artist accordingly prepares for each case, in order to serve like subcutaneous tissue for her synthetic needs.

 This synthesis subtly exchages structures with surfaces, dynamic actions with drastically uncovered situations; it traces and imprints routes of the psyche conveying the impression of faintly drifting sand.

  Recurring patterns like these of intersecting lines, the cube, the square, the centripetal spire have their own meaning for balance and its eventual overturning on the ground bearing circulating whirls. One can notice them building the relationships of reality and its transmutation into myth.

  Form takes the shape of an informal tree, or a human figure flying in the air, while the same time floats in the sea like a boat. Sometimes again, it takes the shape of a fish prone to liquid and celestial buoyancy simultaneously.The "house" appears transparent, friedly and uncertain, but always suspending, as it almost tends to be capsized. On the other side, endless ladders lead to moons, which light the paths of a miraculous change like a beacon.

   The visual "reality" transforms into a map of questions and a state of self-consiousness without betraying the mystery and the magic of dream; a dream that somebody stares with the eyes of his soul open, as these are means for watching and seeking, tracing and taking the features of the obvious away, turning them into visions. Sometimes again, these eyes convert them into Odysseus sailing trips, as he seeks the route back home. In Rena Avayianou's art, echoing and suspension dots of this route become traces and marks of her every new departure.