Ατομική έκθεση ζωγραφικής στην γκαλερί Θεώρημα στις Βρυξέλλες.

25/03/2014

                                         «Το ορατό του αοράτου»

      Η έκθεση αποτελείται από έργα των τελευταίων χρόνων που έχουν γίνει στην Αθήνα της κρίσης και των κοινωνικών αναταραχών, και πολλά από αυτά εμπεριέχουν σχόλια σχετικά με την δύσκολη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της εποχής.

Το περιβάλλον είναι με την ευρύτερη έννοια ένα πεδίο δράσεων. Εκεί διαχέεται και απορροφάται η δράση της μορφής, η ανθρώπινη δράση. Τα όρια του μέσα και του έξω, της μορφής δηλαδή, και του χώρου που την περιβάλλει, καθώς και η ρευστότητα της, είναι μέσα στις αναζητήσεις μου. Η ζωγραφική ύλη μοιάζει να συντίθεται και να αποσυντίθεται θέλοντας να υπενθυμίσει το φθαρτό της ύλης και ιδιαίτερα του ανθρώπινου σώματος.

Η αντίθεση προβάλλεται μέσω του νοήματος και μέσω του χρώματος. Στα περισσότερα  έργα υπερισχύει το έντονο χρώμα, ενώ ριπές ασπρόμαυρων κηλίδων δημιουργούν μία πατίνα και προσδίδουν μία χρονική και χωρική απροσδιοριστία.  Σε κάποια άλλα έργα, ριπές χρωμάτων συναισθήματα και συγκινήσεις αντιτίθενται σε ένα ψυχρά δομημένο «ασπρόμαυρο» κόσμο. Ο «εικονογραφικός» ρόλος της εικόνας συνήθως δεν αναιρείται. Μιας εικόνας-φορέα πολλαπλών μηνυμάτων με μορφές-σύμβολα και γραφή άλλοτε ιμπρεσιονιστική και άλλοτε με σουρεαλιστική ματιά, με τοπία άχρονα, τοπία των ψυχικών διαδρομών. Όλη η ικανοποίηση που αντλεί συχνά το βλέμμα όταν κοιτά αφηρημένες εικόνες σε φθαρμένους τοίχους, σε αλλεπάλληλα σχισίματα τοιχοκολλημένων αφισών, στα κατακάθια του καφέ μέσα στα φλιτζάνια, στις παλαιωμένες από τον χρόνο τοιχογραφίες όπου η φαντασία ταξιδεύει και ανακαλύπτει μορφές παίζοντας τον ρόλο του συνθέτη και του δημιουργού, αυτήν  ψάχνω να βρω μέσα από τη συνδιαλλαγή μου από το τυχαίο και τα αφηρημένα σχήματα.

Η πραγματικότητα καθρεφτίζεται στα όνειρα μας και τα όνειρα μας διαμορφώνουν την καθημερινότητα μας. Τα έργα μου «ονειροβατούν» μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου προσπαθώντας να σηματοδοτήσουν την καθημερινότητα που μας περιβάλλει, αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές της. 

                                                                                              Ρένα Αβαγιανού

  Η Ρένα Αβαγιανού δημιουργεί έναν ποιητικό και ονειρικό κόσμο φορτισμένο με δυνατά παστέλ και διφορούμενες υπάρξεις. Οι άνθρωποι, τα πουλιά, γίνονται ένα όπως και η φύση με την πόλη. Μια ροζ, γαλάζια ή πράσινη ομίχλη καλύπτει τα μάτια, τα σώματα και τα τμήματα των σπιτιών που είναι παρόντα κάτω από το πλάγιο και ονειροπόλο βλέμμα της ζωγράφου.

Τα σύννεφα ξετυλίγονται σαν χρωματιστές κορδέλες ή σημαίες φορτισμένες με σύμβολα. Οι κόσμοι αυτοί είναι οικείοι, αλλά καθώς γίνονται ορατοί κάτω από πολλαπλές διαφάνειες και πτώσεις πέπλων ωθούν σε μια διάλυση της ύλης. Πρόκειται άραγε για μια τάση φυγής από την πραγματικότητα η για μια εξιδανίκευση;

Θα έλεγε κανείς ότι οι εικόνες αυτές περιμένουν ένα επεξηγηματικό κείμενο η μια μουσική σύνθεση ως συνοδεία. Χωρίς άλλο,  υπάρχουν πολλές αναγνώσεις πίσω από αυτά τα μετά-σουρεαλιστικά τοπία που ανήκουν στην οικογένεια ενός Folon ή άλλου δημιουργού της λυρικής σκηνογραφίας. Η ποιητική φύση της Ρένας Αβαγιανού αναδύεται μέσα από ατμόσφαιρες που σημαίνουν, χωρίς να φωνασκούν.

 

                                                                                                                                                                                                                                               Έμμυ Βαρουξάκη,

                                                                                                                                                                                                                                                 Κριτικός Τέχνης   

                                                                                                                                                                                                                                            Νοέμβρης 2011, Παρίσι

Rena Avayianou crée un univers poétique et onirique couvert de forts pastels et de créatures ambigües. Les humains et les oiseaux se confondent ainsi que la nature et la ville. Un brouillard rose, bleu ou vert enveloppe les yeux, corps et fragments de maisons qui sont présentes sous le regard oblique et rêveur du peintre. Les images se déroulent comme des rubans colores ou de bandières chargées de symboles. Ces mondes sont familiers mais vus sous plusieurs transparences et chutes de voiles, faisant signe à la désintégration de la matière. Y-a-t-il une tendance d’échapper au réel ou une sublimation ? On dirait que ces images attendent un texte pour les accompagner ou une composition musicale. Sans doute il y a plusieurs lectures derrière ses paysages post-surréalistes dans la famille d’un Folon ou autre créateur de scénographie lyrique.