Κείμενο που έγραψε η κριτικός τέχνης Έμυ Βαρουξάκη.

 Η Ρένα Αβαγιανού δημιουργεί ένα ποιητικό και ονειρικό κόσμο φορτισμένο με δυνατά παστέλ και διφορούμενες υπάρξεις. Οι άνθρωποι, τα πουλιά, γίνονται ένα όπως και η φύση με την πόλη. Μια ροζ, γαλάζια ή πράσινη ομίχλη καλύπτει τα μάτια, τα σώματα και τα τμήματα των σπιτιών που είναι παρόντα κάτω από το πλάγιο και ονειροπόλο βλέμμα της ζωγράφου.

Τα σύννεφα ξετυλίγονται σαν χρωματιστές κορδέλες ή σημαίες φορτισμένες με σύμβολα. Οι κόσμοι αυτοί είναι οικείοι, αλλά καθώς γίνονται ορατοί κάτω από πολλαπλές διαφάνειες και πτώσεις πέπλων ωθούν σε μία διάλυση της ύλης. Πρόκειται άραγε για μία τάση φυγής από την πραγματικότητα ή για μία εξιδανίκευση;

Θα έλεγε κανείς ότι οι εικόνες αυτές περιμένουν ένα επεξηγηματικό κείμενο ή μία μουσική σύνθεση ως συνοδεία. Χωρίς άλλο υπάρχουν πολλές αναγνώσεις πίσω από αυτά τα μετα-σουρεαλιστικά τοπία που ανήκουν στην οικογένεια ενός Folon ή άλλου δημιουργού της λυρικής σκηνογραφίας.